ოდნავ შემოკლებით.
ამერიკის შეერთებულმა შტატებმა უკანასკნელმა აღიარა ბოლშევიკთა მთავრობა-1933 წელს. მაგრამ კაპიტალიზმის ბურჯი მუშათა და გლეხთა სახელმწიფოსთან განუწყვეტლად ურთიერთობდა ოქტომბრის გადატრიალების შემდეგ.
სამოქალაქო ომის და ნეპის დროს შუამავალი ვაშინგტონსა და მოსკოვს შორის იყო ლენინის ნდობით აღჭურვილი ამერიკელი მეწარმე არმანდ ჰამერი.
საბჭოთა ხანაში იყო გამოცანა-ილიჩიდან ილიჩამდე ინფარქტისა და პარალიჩის გარეშე.
პასუხი-საბჭოთა მეურნე ანასტას მიქოიანი, ადამიანი და ძეხვის ქარხანა.
რმანდ ჰამერმა მიქოიანსაც კი აჯობა. მან ინფარქტის გარეშე იცხოვრა ლენინიდან გორბაჩოვამდე,პერესტროიკის დაწყებამდე.
მიქოიანი და ჰამერი აქტიურად და ნაყოფიერად თანამშრომლობდნენ. ვაჭრობის სახალხო კომისარი მიქოიანი დაუღალავად ყიდიდა დასავლეთში შედევრებს რუსეთის მიზეუმებიდან და არმანდ ჰამერი დიდი სიამოვნებით ყიდულობდა მათ. მიქოიანი მათ კაპიკებად ყიდიდა.
რუსული პოგრომებისგან ამერიკაში გაქცეული ებრაელი ემიგრანტების შთამომავალი და განათლებით ექიმი არმანდ ჰამერი ქარმა რუსეთში დააბრუნა 1921 წელს,როდესაც შიმშილით წყდებოდა ვოლგისპირეთის მოსახლეობა//დაიღუპა დაახლოებით 5 მილიონი ადამიანი//. ჰამერი მაშინ ხელმძღვანელობდა მცირე ფარმაცევტულ კომპანია Allied Drug and Chemical-ს და თვლიდა რომ პირველი და სამოქალაქო ომებით აოხრებული რუსეთი საქმიანობის დიდი იმედების მომცემი ველი იყო.
მაგრამ ბოლშევიკებმა ჰამერს აჩვენეს რუსეთი და ის შეძრა სოციალური კატასტროფის მასშტაბის,ქოლერის,ტიფის და ბავშვთა დაავადებების თარეშის ნახვამ.
სამარადან ეკატერინბურგამდე მოგზაურობის შემდეგ ჰამერმა გადაწყვიტა რუსეთში მილიონი ბუშელი ამერიკული ხორბლის ჩატანა. აშშ-ში იყო უმდიდრესი მოსავალი. ამერიკელელებმა არ იცოდნენ მისთვის რა ექნათ და რომ არ გაიაფებულიყო უბრალოდ წვავდნენ მას.
ბოლშევიკები სამაგიეროდ აძლევდნენ ციმბირის ბეწვეულს, შავ ხიზილალას და არაბოლშევიკებისთვის წართმეულ ძვირფასეულობას.
პირადად ჰამერს ცენტიც არ ჩაუდვია საქმეში. მაგრამ ეშმაკი ფარმაცევტის საკომისიოებმა შეადგინა ასი ათასი დოლარი. ის გახდა სახალხო კომისართა საბჭოს ხელმძღვანელი ვლადიმირ ულიანოვ-ლენინის ნდობით აღჭურვილი პირი.
დასავლეთში მას ბრალად სდებდნენ ნაქურდალით ვაჭრობას და ის გახდა საბჭოთა გავლენის აგენტი კაპიტალისტურ ქვეყნებში.
მაშინ მას ყურადღება მიაქციეს გამოძიების ფედერალურმა ბიურომ და დაზვერვის ცენტრალურმა სამმართველომ.
1926 წელს ჰამერმა მოსკოვში გახსნა პირველი ფანქრის ქარხანა. 1920-ანი წლების ბოლოს ჰამერი იყო ყველაზე გავლენიანი ამერიკელი რუსეთში. ის წარმოანდგენდა აშშ-ს 37 უმსხვილესი კომპანიის,მათ შორის ჰენრი ფორდის კონცერნის ინტერესებს.
სწორედ იმ დროს დაიწყეს ბოლშევიკებმა რუსეთის მუზეუმებში დაცული მსოფლიო ხელოვნების ნაწარმოებების გაყიდვა ვინაიდან ინდუსტრიალიზაციისთვის საბჭოთა მთავრობას სჭირდებოდა ვალუტა.
მსოფლიო ხელოვნების შედევრთა მთავარ გამყიდველად დაინიშნა ანასტას მიქოიანი. საბჭოთა სორი ელიტაში თავისი გავლენით ისარგებლა და მთავარ მყიდველად გადაიქცა არმანდ ჰამერი. ის კაპიკებად ყიდულობდა ლენინგრადის ერმიტაჟის ფერწერისა და ქანდაკების მთელ კოლექციებს. სწორედ მან გაიტანა დასავლეთში ფაბერჟეს კვერცხების სახელგანთქმული სერია რომელიც დიდი ხნის შემდეგ 90 მილიონ დოლარად შეიძინა და რუსეთში დააბრუნა ვიკტორ ვეკსელბერგმა.
საბჭოთა კავშირში რვა წელი ცხოვრების და ინდუსტრიალიზაციის დაწყების შემდეგ ჰამერმა გადაწყვიტა რუსეთის დატოვება. როგორც ჩანს არ მოეწონა მეურნეობის სტალინური მეთოდები. ამასთან 1932 წელს ბოლშევიკებმა გადაწყვიტეს ჰამერის ფანქრის ბიზნესის ნაციონალიზაცია,თუმცა დააფასეს მისი დამსახურება ბოლშევიზმის წინაშე და მისცეს მას მცირე ანაზღაურება.
ჰამერი დიდად გაისარჯა იმისთვის რომ აშშ-ს ეცნო ბოლშევიკური რეჟიმი რუსეთში და მისი გარჯა წარმატებით დაგვირგვინდა.
მოხერხებული დოქტორი მერეც ბრუნდებოდა ქვეყანაში სადაც გამდიდრდა.
მოგვიანებით მისი მონაწილეობით ტოლიატიში აიგო საბჭოთა კავშირში უდიდესი ამიაკის მწარმოებელი ქარხანა და სოვინცენტრი მოსკოვში,დღევანდელი საერთაშორისო ვაჭრობის ცენტრი წითელ პრესნიაზე.
ჰამერი მეგობრობდა ყველა საბჭოთა ლიდერთან სტალინის გარდა. მიხაილ გორბაჩოვს ის სიამოვნებით უყვებოდა ლენინზე თავისი შთაბეჭდილებების შესახებ.
მაგრამ წითელი მილიონერის მოღვაწეობის მთავარი ასპარეზი ეხლა დასავლეთი იყო...
Александр Перечный. Russian Magazine Fact
Советский Союз, который построил Хаммер
issue 381 2012-08-03
Советский Союз, который построил Хаммер
США признали правительство большевиков последними – в 1933 году. Но отношения между оплотом капитализма и государством рабочих и крестьян не прерывались с самого Октябрьского переворота. Одним из тех, кто выступал посредником между Вашингтоном и Москвой в годы Гражданской войны и НЭПа, был промышленник Арманд Хаммер, доверенное лицо Ленина.
В советское время бытовала загадка: От Ильича до Ильича без инфаркта и паралича. Ответ – советский хозяйственник Анастас Микоян, человек и колбасный завод. По аналогии с ним промышленника Арманда Хаммера можно охарактеризовать так – от Ильича до Сергеича и далее по тексту, поскольку свою неоднозначную деятельность "красный миллионер", как его называли на Западе, начал при Владимире Ленине, а завершил в годы горбачёвской перестройки. Однако не только долгая жизнь позволяет сопоставлять большевистского функционера и американского бизнесмена, но как ни странно, искусство. Микоян и Хаммер активно взаимодействовали, когда первый в должности наркома торговли распродавал на Запад шедевры из российских музеев. А Хаммер их с удовольствием скупал, ведь просили за них сущие копейки.
Впервые Арманда Хаммера, потомка евреев-эмигрантов из России и врача по образованию, занесло на родину предков в 1921 году, в разгар голода в Поволжье, от которого погибло порядка 5 миллионов человек. Он в то время возглавлял небольшую фармацевтическую компанию Allied Drug and Chemical и считал, что Россия, разорённая двумя войнами – Первой мировой и Гражданской – многообещающее поле деятельности. Но трясясь в поезде в время ознакомительной поездки по стране, организованной ВСНХ, Хаммер был настолько поражён масштабами социальной катастрофы, разгулом холеры, тифа и детских заболеваний, что, проехав от Самары до Екатеринбурга, принял решение привезти в голодную Россию миллион бушелей американской пшеницы. Из-за богатейшего урожая фермеры в США не знали, куда деть зерно, и попросту сжигали его, чтобы не допустить падения цен. Расплачивалась Страна Советов сибирской пушниной, чёрной икрой и изъятыми у "бывших эксплуататорских классов" ценностями.
При том, что лично он не вложил в неё ни цента, комиссионные ловкача-фармацевта составили 100 тысяч долларов. Он становится доверенным лицом главы Совнаркома Владимира Ульянова-Ленина. Тогда же он понял, что проще и выгоднее иметь дело с не имеющими никакой опоры в мире большевистскими вождями, чем с западными коллегами по бизнесу, потому что попытка продать полученные в России ценности обернулась чередой судебных исков от бывших владельцев и их родственников, обвинивших Хаммера в скупке краденого. Он становится агентом советского влияния в капиталистических странах. И тогда же – объектом пристального внимания ФБР, а позднее и ЦРУ.
В 1926 году Хаммер открыл в Москве первую в СССР карандашную фабрику. К концу 20-х годов Арманд Хаммер становится самым влиятельным американцем в России, представляя интересы 37 крупнейших компаний США, включая концерн Генри Форда. Как раз в это время начинается волна распродаж хранящихся в российских музеях произведений мирового искусства, поскольку для проведения индустриализации советскому правительству отчаянно требовалась валюта.
Ответственным за разбазаривание национального достояния был назначен нарком торговли Анастас Микоян. А основным их покупателем, пользуясь своим влиянием в кругах советской элиты, стал как раз "красный миллионер" Арманд Хаммер. По бросовым ценам он приобретал целые коллекции живописи и скульптуры из собрания ленинградского Эрмитажа. Именно он вывез на Запад знаменитую серию яиц Фаберже, которую несколько лет назад вернул на родину Виктор Вексельберг за 90 миллионов долларов.
С началом индустриализации Хаммер решает покинуть Россию, в которой прожил целых восемь лет. Видимо, сталинские методы хозяйствования начинали вызывать в нём беспокойство. К тому же власти в 1932 году решили национализировать его карандашный бизнес, правда, в качестве признания его заслуг перед Советами он получил небольшой выкуп. Усилия Хаммера сыграли свою роль в том, что большевистский режим в России был наконец признан Соединёнными Штатами. После отъезда из Москвы оборотистый доктор неоднократно возвращался в обогатившую его страну. Позднее при его участии в Тольятти был построен крупнейший в СССР завод по производству аммиака, а также Совинцентр в Москве, нынешний Центр международной торговли на Красной Пресне. Он дружил со всеми советскими лидерами кроме Сталина, а последнему из них, Михаилу Горбачёву, любил рассказывать о своих впечатлениях от Владимира Ленина.
Однако основное поле деятельности "красного миллионера" теперь располагалось на Западе. К началу 80-х годов обороты Хаммера достигали полумиллиарда долларов в год.
Он преподнёс любимому Советскому Союзу картину Гойи, которая до сих пор остаётся единственной в России. Но многие эксперты полагают что это подделка, поскольку купил Хаммер её за несчастные 60 тысяч долларов. А взамен ему подарили оригинального Казимира Малевича, которого делец тут же продал за 750 тысяч. Даже после своей смерти "красный миллионер" сумел всех обмануть. Орудуя Occidental Petroleum как собственной свиньёй-копилкой, он наобещал золотые горы многим благотворительным организациям и музеям. Но будучи крупнейшим нефтепромышленником, он сумел промотать все свои миллионы. И его наследникам не досталось ничего, кроме долгов.
 |
| ბრეჟნევი და არმან ჰამერი |
სამოქალაქო ომის და ნეპის დროს შუამავალი ვაშინგტონსა და მოსკოვს შორის იყო ლენინის ნდობით აღჭურვილი ამერიკელი მეწარმე არმანდ ჰამერი.
საბჭოთა ხანაში იყო გამოცანა-ილიჩიდან ილიჩამდე ინფარქტისა და პარალიჩის გარეშე.
პასუხი-საბჭოთა მეურნე ანასტას მიქოიანი, ადამიანი და ძეხვის ქარხანა.
რმანდ ჰამერმა მიქოიანსაც კი აჯობა. მან ინფარქტის გარეშე იცხოვრა ლენინიდან გორბაჩოვამდე,პერესტროიკის დაწყებამდე.
მიქოიანი და ჰამერი აქტიურად და ნაყოფიერად თანამშრომლობდნენ. ვაჭრობის სახალხო კომისარი მიქოიანი დაუღალავად ყიდიდა დასავლეთში შედევრებს რუსეთის მიზეუმებიდან და არმანდ ჰამერი დიდი სიამოვნებით ყიდულობდა მათ. მიქოიანი მათ კაპიკებად ყიდიდა.
რუსული პოგრომებისგან ამერიკაში გაქცეული ებრაელი ემიგრანტების შთამომავალი და განათლებით ექიმი არმანდ ჰამერი ქარმა რუსეთში დააბრუნა 1921 წელს,როდესაც შიმშილით წყდებოდა ვოლგისპირეთის მოსახლეობა//დაიღუპა დაახლოებით 5 მილიონი ადამიანი//. ჰამერი მაშინ ხელმძღვანელობდა მცირე ფარმაცევტულ კომპანია Allied Drug and Chemical-ს და თვლიდა რომ პირველი და სამოქალაქო ომებით აოხრებული რუსეთი საქმიანობის დიდი იმედების მომცემი ველი იყო.
მაგრამ ბოლშევიკებმა ჰამერს აჩვენეს რუსეთი და ის შეძრა სოციალური კატასტროფის მასშტაბის,ქოლერის,ტიფის და ბავშვთა დაავადებების თარეშის ნახვამ.
სამარადან ეკატერინბურგამდე მოგზაურობის შემდეგ ჰამერმა გადაწყვიტა რუსეთში მილიონი ბუშელი ამერიკული ხორბლის ჩატანა. აშშ-ში იყო უმდიდრესი მოსავალი. ამერიკელელებმა არ იცოდნენ მისთვის რა ექნათ და რომ არ გაიაფებულიყო უბრალოდ წვავდნენ მას.
ბოლშევიკები სამაგიეროდ აძლევდნენ ციმბირის ბეწვეულს, შავ ხიზილალას და არაბოლშევიკებისთვის წართმეულ ძვირფასეულობას.
პირადად ჰამერს ცენტიც არ ჩაუდვია საქმეში. მაგრამ ეშმაკი ფარმაცევტის საკომისიოებმა შეადგინა ასი ათასი დოლარი. ის გახდა სახალხო კომისართა საბჭოს ხელმძღვანელი ვლადიმირ ულიანოვ-ლენინის ნდობით აღჭურვილი პირი.
 | ||||
| არმან ჰამერი, კოლაჟი. |
მაშინ მას ყურადღება მიაქციეს გამოძიების ფედერალურმა ბიურომ და დაზვერვის ცენტრალურმა სამმართველომ.
1926 წელს ჰამერმა მოსკოვში გახსნა პირველი ფანქრის ქარხანა. 1920-ანი წლების ბოლოს ჰამერი იყო ყველაზე გავლენიანი ამერიკელი რუსეთში. ის წარმოანდგენდა აშშ-ს 37 უმსხვილესი კომპანიის,მათ შორის ჰენრი ფორდის კონცერნის ინტერესებს.
სწორედ იმ დროს დაიწყეს ბოლშევიკებმა რუსეთის მუზეუმებში დაცული მსოფლიო ხელოვნების ნაწარმოებების გაყიდვა ვინაიდან ინდუსტრიალიზაციისთვის საბჭოთა მთავრობას სჭირდებოდა ვალუტა.
მსოფლიო ხელოვნების შედევრთა მთავარ გამყიდველად დაინიშნა ანასტას მიქოიანი. საბჭოთა სორი ელიტაში თავისი გავლენით ისარგებლა და მთავარ მყიდველად გადაიქცა არმანდ ჰამერი. ის კაპიკებად ყიდულობდა ლენინგრადის ერმიტაჟის ფერწერისა და ქანდაკების მთელ კოლექციებს. სწორედ მან გაიტანა დასავლეთში ფაბერჟეს კვერცხების სახელგანთქმული სერია რომელიც დიდი ხნის შემდეგ 90 მილიონ დოლარად შეიძინა და რუსეთში დააბრუნა ვიკტორ ვეკსელბერგმა.
 |
| გაბოლშევიკებული დაშნაკი ანასტას მიქოიანი |
ჰამერი დიდად გაისარჯა იმისთვის რომ აშშ-ს ეცნო ბოლშევიკური რეჟიმი რუსეთში და მისი გარჯა წარმატებით დაგვირგვინდა.
მოხერხებული დოქტორი მერეც ბრუნდებოდა ქვეყანაში სადაც გამდიდრდა.
მოგვიანებით მისი მონაწილეობით ტოლიატიში აიგო საბჭოთა კავშირში უდიდესი ამიაკის მწარმოებელი ქარხანა და სოვინცენტრი მოსკოვში,დღევანდელი საერთაშორისო ვაჭრობის ცენტრი წითელ პრესნიაზე.
ჰამერი მეგობრობდა ყველა საბჭოთა ლიდერთან სტალინის გარდა. მიხაილ გორბაჩოვს ის სიამოვნებით უყვებოდა ლენინზე თავისი შთაბეჭდილებების შესახებ.
მაგრამ წითელი მილიონერის მოღვაწეობის მთავარი ასპარეზი ეხლა დასავლეთი იყო...
Александр Перечный. Russian Magazine Fact
Советский Союз, который построил Хаммер
issue 381 2012-08-03
Советский Союз, который построил Хаммер
США признали правительство большевиков последними – в 1933 году. Но отношения между оплотом капитализма и государством рабочих и крестьян не прерывались с самого Октябрьского переворота. Одним из тех, кто выступал посредником между Вашингтоном и Москвой в годы Гражданской войны и НЭПа, был промышленник Арманд Хаммер, доверенное лицо Ленина.
В советское время бытовала загадка: От Ильича до Ильича без инфаркта и паралича. Ответ – советский хозяйственник Анастас Микоян, человек и колбасный завод. По аналогии с ним промышленника Арманда Хаммера можно охарактеризовать так – от Ильича до Сергеича и далее по тексту, поскольку свою неоднозначную деятельность "красный миллионер", как его называли на Западе, начал при Владимире Ленине, а завершил в годы горбачёвской перестройки. Однако не только долгая жизнь позволяет сопоставлять большевистского функционера и американского бизнесмена, но как ни странно, искусство. Микоян и Хаммер активно взаимодействовали, когда первый в должности наркома торговли распродавал на Запад шедевры из российских музеев. А Хаммер их с удовольствием скупал, ведь просили за них сущие копейки.
Впервые Арманда Хаммера, потомка евреев-эмигрантов из России и врача по образованию, занесло на родину предков в 1921 году, в разгар голода в Поволжье, от которого погибло порядка 5 миллионов человек. Он в то время возглавлял небольшую фармацевтическую компанию Allied Drug and Chemical и считал, что Россия, разорённая двумя войнами – Первой мировой и Гражданской – многообещающее поле деятельности. Но трясясь в поезде в время ознакомительной поездки по стране, организованной ВСНХ, Хаммер был настолько поражён масштабами социальной катастрофы, разгулом холеры, тифа и детских заболеваний, что, проехав от Самары до Екатеринбурга, принял решение привезти в голодную Россию миллион бушелей американской пшеницы. Из-за богатейшего урожая фермеры в США не знали, куда деть зерно, и попросту сжигали его, чтобы не допустить падения цен. Расплачивалась Страна Советов сибирской пушниной, чёрной икрой и изъятыми у "бывших эксплуататорских классов" ценностями.
При том, что лично он не вложил в неё ни цента, комиссионные ловкача-фармацевта составили 100 тысяч долларов. Он становится доверенным лицом главы Совнаркома Владимира Ульянова-Ленина. Тогда же он понял, что проще и выгоднее иметь дело с не имеющими никакой опоры в мире большевистскими вождями, чем с западными коллегами по бизнесу, потому что попытка продать полученные в России ценности обернулась чередой судебных исков от бывших владельцев и их родственников, обвинивших Хаммера в скупке краденого. Он становится агентом советского влияния в капиталистических странах. И тогда же – объектом пристального внимания ФБР, а позднее и ЦРУ.
В 1926 году Хаммер открыл в Москве первую в СССР карандашную фабрику. К концу 20-х годов Арманд Хаммер становится самым влиятельным американцем в России, представляя интересы 37 крупнейших компаний США, включая концерн Генри Форда. Как раз в это время начинается волна распродаж хранящихся в российских музеях произведений мирового искусства, поскольку для проведения индустриализации советскому правительству отчаянно требовалась валюта.
Ответственным за разбазаривание национального достояния был назначен нарком торговли Анастас Микоян. А основным их покупателем, пользуясь своим влиянием в кругах советской элиты, стал как раз "красный миллионер" Арманд Хаммер. По бросовым ценам он приобретал целые коллекции живописи и скульптуры из собрания ленинградского Эрмитажа. Именно он вывез на Запад знаменитую серию яиц Фаберже, которую несколько лет назад вернул на родину Виктор Вексельберг за 90 миллионов долларов.
С началом индустриализации Хаммер решает покинуть Россию, в которой прожил целых восемь лет. Видимо, сталинские методы хозяйствования начинали вызывать в нём беспокойство. К тому же власти в 1932 году решили национализировать его карандашный бизнес, правда, в качестве признания его заслуг перед Советами он получил небольшой выкуп. Усилия Хаммера сыграли свою роль в том, что большевистский режим в России был наконец признан Соединёнными Штатами. После отъезда из Москвы оборотистый доктор неоднократно возвращался в обогатившую его страну. Позднее при его участии в Тольятти был построен крупнейший в СССР завод по производству аммиака, а также Совинцентр в Москве, нынешний Центр международной торговли на Красной Пресне. Он дружил со всеми советскими лидерами кроме Сталина, а последнему из них, Михаилу Горбачёву, любил рассказывать о своих впечатлениях от Владимира Ленина.
Однако основное поле деятельности "красного миллионера" теперь располагалось на Западе. К началу 80-х годов обороты Хаммера достигали полумиллиарда долларов в год.
Он преподнёс любимому Советскому Союзу картину Гойи, которая до сих пор остаётся единственной в России. Но многие эксперты полагают что это подделка, поскольку купил Хаммер её за несчастные 60 тысяч долларов. А взамен ему подарили оригинального Казимира Малевича, которого делец тут же продал за 750 тысяч. Даже после своей смерти "красный миллионер" сумел всех обмануть. Орудуя Occidental Petroleum как собственной свиньёй-копилкой, он наобещал золотые горы многим благотворительным организациям и музеям. Но будучи крупнейшим нефтепромышленником, он сумел промотать все свои миллионы. И его наследникам не досталось ничего, кроме долгов.
No comments:
Post a Comment