October 22, 2013

თანამედროვეთა სახეები - კარო კახკეჯიანი და ა.შ.

დაიბადა 1962 წელს სირიის ქალაქ ალეპოში. მისი ბაბუა იყო ლეგენდარული დრასტამატ კანაიანის //დაშნაკი დროს მცველი. მამამისის სხვა ნათესავებიც მონაწილეობდნენ განმანთავისუფლებელ მოძრაობაში.


მამამისი იყო მახლობელ აღმოსავლეთში გავლენიანი ბიზნესმენი. ის ალიუმინის ქარხანას ხელმძღვანელობდა ნიგერიაშიც.

1970 წლის მაისში კახკეჯიანების ოჯახი გადავიდა ბეირუთში სადაც კარომ ისწავლა საშუალო სკოლაში. შემდეგ კარო სწავლობდა ფრანკფურტში. მან სომხურის გარდა იცოდა არაბული, ქურთული, ინგლისური, გერმანული, თურქული და იტალიური ენები.

ნასწავლი კარო ჩაერთო ოჯახურ ბიზნესში. ერთ წელზე მეტი ხნის მანძილზე ის ხელმძღვანელობდა ქარხნის წარმომადგენლობას ლონდონში.

საქმე კარგად მიდიოდა და აიკ კახკეჯიანმა გახსნა წარმომადგენლობა აშშ-ს შტატი კალიფორნიას ქალაქ ფრესნოში.

ახალგაზრდა კარო-კარაპეტი იქ დაუახლოვდა სომეხ პატრიოტებს და სომხურ კულტურულ ცენტრს.

ერთ-ერთ პატრიოტულ საღამოზე მან გაიცნო შაგე აგემიანი ვისთანაც ერთად იბრძოლებს არცახის //მთიანი ყარაბაღის// აზერბაიჯანისგან გამოყოფისთვის

1988 წლამდე კარო-კარაპეტ კახკეჯიანი და მისი მეგობრები აქტიურად მონაწილეობდნენ ამერიკის სომხური დიასპორის ცხოვრებაში,სხვათა შორის ქირაობდნენ სპორტულ დარბაზებს სადაც სწავლობდნენ საბრძოლო ორთაბრძოლის ხელოვნებას.

სპიტაკის მიწისძვრის დროს კახკეჯიანის ოჯახმა უზარმაზარი თანხები გამოყო ტრაღედიის შედეგების დასაძლევად.

მეტიც,თვითონ კარო-კარაპეტი აშშ-დან სომეხ მოხალისეებთან ერთად ჩავიდა საბჭოთა სომხეთში რათა დახმარება გაეწია თავისი ძმებისთვის და დებისთვის.

მსოფლიოს სხვადასხვა კუთხიდან ჩასული სომეხი ახალგაზრდები მუშაობდნენ ფიზიკურად,ეხმარებოდნენ ექიმებს და უზრუნველყოფდნენ ჰუმანიტარული ტვირთის მიწოდებას.

"სომეხი ხალხის გული იძგერებს მხოლოდ მაშინ თუ კი არცახი-ყარაბაღი იქნება თავისუფალი", ასე სწამს ლეგენდარულ ფედაინს.

რაზმს რომლის ბირთვიც შეადგინეს ამერიკელმა სომხებმა ეწოდა "ჯვაროსნები".

ამ რაზმში ყარაბაღისთვის აზერბაიჯანს ეომებოდნენ არა მარტო მსოფლიოს სხვადასხვა კუთხიდან ჩასული სომხები არამედ ბელორუსი ფედაინი სერგეი სეროვიც რომელიც 
//ბერიას წიწილა აკადემიკოსი სახაროვის და ელენა კომინტერნოვნა ალიხანიან-ბონერის გადაწყვეტილების შესაბამისად// ჩავიდა ქრისტიანული სამყაროს მარგალიტი არცახის გადასარჩენად .

კარო-კარაპეტ კახკეჯიანის სარდლობით რაზმმა ჩაატარა ოცზე მეტი წარმატებული ოპერაცია.


პოლიტიკის თაობაზე ეს ჯვაროსნები ამბობდნენ რომ მათ არა აქვთ პარტია.მათი პარტია სამშობლოა.ამ რაზმის დროშაზე ეწერა "ჩემი პარტია სამშობლოა".

1992 წელს ბაქოში გამოვიდა გაზეთი რომელშიც ლაპარაკი იყო იმაზე რომ აზერბაიჯანის უსაფრთხოებისთვის მთავარი საშიშროებაა თანამედროვე იარაღით შეიარაღებულ ამერიკელ სომეხთა რაზმი.

ეს სომეხი "ჯვაროსანი" დაიღუპა ბრძოლაში 1993 წელს და დაკრძალულია სასაფლაო ბრაბლურზე.

ეს კი არც ისე პატარა დამატება:
"... მე სტავროპოლიდან ხანმოკლე მოგზაურობის შემდეგ მეშუაღამისას ჩავედი ერევანის აეროპორტში. მე ვარ საბჭოთა სამხედროებთან. შეხვედრა შემთხვევითია,მაგრამ ბევრი რამის მთქმელი. აზერბაიჯანში იბრძვიან და სომხეთი ღელავს საბჭოთა არმიის მიერ კასპიის ზღვის სანაპიროებზე მომხდარი აჯანყების ჩახშობისას ბაქოში მოწყობილი სასაკლაოების შემდეგ. მე მაჩვენეს ცალკე მდგომი ბოინგი განმასხვავებელი ნიშნების გარეშე. ნაშუაღამევის სამი საათია. : ვიღაცეებს გადმოაქვთ ყუთები. მოგვიანებით მე აღმოვაჩინე რომ ყუთებში არის მსუბუქი და მძიმე იარაღი და საკვები მინიმალური სამხედრო რაციონების ფორმით. იარაღი ჩამოტანილია ლიბანიდან. ცხადია რომ "მათ" შეგნებულად მაჩვენეს რაც ხდებოდა.. მაგრამ ეს სულაც არ ცვლის მომხდარის რეალობას.შემდეგ ქალაქში გავიგე რომ ლიბანიდან სომხეთს აწოდებენ იარაღს და ეს პროცესი არ ექვემდებარება მოსკოვის კონტროლს...მე ეს ამბავი მოვყევი გაზეთში Journal du Dimanche,და მე მომივიდა საფრანგეთის ზოგი სომხური ორგანიზაციის აღშფოთებული ტელეგრამები. ისე ჩანდა თითქოს მე მძიმე დარტყმა მივაყენე სომეხ ერს....ის რომ სომხები იარაღდებიან და თავს იცავენ ეს მათი საქმეა და პასუხისმგებლობა და აზერბაიჯანელებიც დახვრეტილი საზღვრის გამოყენებით იარაღს შოულობენ ირანში და თურქეთში. ფაქტები ჯიუტია-სომხეთი სულაც არაა "შიშველი ხელებით მეომარი პაწაწა სომხეთი",რასაც ამბობდა შარლ აზნავური. სამოქალაქო ომის ამ სიტუაციაში უკვე დიდი ხანია რაც აღარ არიან უმწიკვლო თუ ტოტალურად დამნაშავე ადამიანები და გაუგებარია თუ რატომ უნდა შეუშვირონ თავაზიანად თავისი ლოყა სომხებმა თავის მტრებს.მაგრამ შარლ აზნავურს უნდა სცოდნოდა რომ პოლიტიკური სამყარო სულ მცირე ისეთივე რთულია როგორც სიმღერის სამყარო და კიდევ უფრო სასტიკი და დაუნდობელი,კიდევ უფრო ცინიკური. ანგელიზმი ტელევიზიაში ბრბოს გულის ასაჩუყებლად ვერ უშველის სომხებს,ვერ გამოიყვანს მათ კრიზისიდან თუ ეკონომიკური მარაზმიდან რომელზეც პასუხისმგებელია არა მარტო მოსკოვი...თანდათანპბით იარაღის მნიშვნელოვანი რაოდენობა ჩავიდა საზღვარგარეთიდან ,გზით,მატარებლით. იარაღი როგორც წესი შერეული იყო მიწისძვრის მსხვერპლთა დახმარებას და მომარაგებას. 

და, რა თქმა უნდა, იარაღი მოდიოდა საგანგებო თვითმფრინავებით და გაუგებარი იყო თუ რა სასწაულით ახერხებდნენ ისინი ერევანში დაჯდომას. ყალბად გულგრილად მომღიმარე საბჭოთა პოლკოვნიკმა ამიხსნა რომ საბჭოთა კავშირის საზღვრების დაცვა სამხედროების კი არა მესაზღვრეების ანუ კგბს საქმეა


ამერიკელი სომხების დახმარებით საშუალო აღმოსავლეთის სომხური დიასპორის მიერ მიცემულ თუ მიყიდულ იარაღს ემატება საბჭოთა სომხეთის პოლიციის მიერ დატოვებული იარაღიც... საბჭოთა არმიისგან სომხებმა მიიღეს ტანკები,შეჯავშნული მანქანებიმზარბაზნები და საჭირო დეტალები. საშუალო აღმოსავლეთმა მისცა მსუბუქი რაკეტები.... უფრო საოცარი და ალბათ უფრო შემაშფოთებელი: ლიბანიდან სომხეთში ჩატანილ სამხედრო მასალას სულ მცირე 1989 წლიდან სულ უფრო და უფრო ხშირად თან ახლავან წარმოშობით სომეხი "მოხალისე ინსტრუქტორები" რომლებიც ჩადიან მათი თანამემამულეების დასაცავად
//ჰერმეტულად დახურული საბჭოთა კავშირის პირობებში იქ კბილებამდე შეიარაღებული და გაწვრთნილი ლიბანელი სომეხი მებრძოლების თუ ტერორისტების ჩასვლა ნამეტანი საინტერესო ფაქტია, ეს ნიშნავს იმას რომ ისინი ჩადიოდნენ გორბაჩოვის,კგბს ნებართვითა თუ ბრძანებით, მთარგმნელი//.

ისინი ნებაყოფლობით იღებენ მონაწილეობას სამხედრო ოპერაციებში აზერბაიჯანის თუ ყარაბაღის ტერიტორიაზე,ისინი არიან პარტიზანულ ომებში და ქალაქურ ბრძოლებში გქმოცდილი მებრძოლები. მათ დაიწყეს ისევ ხმარება სიტყვისა "ფედაინი" რომელიც პირველად სომხებმა გამოიყენეს გასულ საუკუნეში....

აღსანიშნავია არა მარტო მათი ეროვნული სოლიდარობა. ისინი სომხეთში აგრძელებენ იმ პოლიტიკურ-რელიგიურ ბრძოლებს რომლებმაც დაფლითეს ლიბანი და დაანჯღრიეს საშუალო აღმოსავლეთი.ეს მეტისმეტად თავისებური ტურისტები არ უწევენ უზომო სამსახურს სომხეთს.

1990 წლის მაისში, მაგალითად, მათ ატეხეს სროლა ერევანის რკინიგზის სადგურთან ასე ვთქვათ ლიბანური ტიპის სხვა აქციაა თავდასხმა საბჭოთა სამხედრო ბაზაზე იმ დროს როდესაც სომხეთის პარლამენტი ირჩევდა თავის თავმჯდომარეს. თავდამსხმელებმა იშოვეს დიდძალი იარაღი...

სომხეთი სხვა რესპუბლიკებზე მეტად იქცა უპატრონო ქვეყნად...ის აღარც საბჭოთა კავშირია და ჯერ არაა სხვა რამე... //ამ საინტერესო ტექსტის წაკითხვა ფრანგული ენის მცოდნეს შეუძლია ფრანგი ჟურნალისტი კლოდ-მარი ვადროს წიგნში "საბჭოთა კავშირი,ნაციონალიზმთა რუსული რულეტკა,ჯოჯოხეთში დაშვება," - Claude-Marie Vadrot,L'URSS,La roulette russe des nationalismes La descente aux enfers,Bayard Editions, 1991,გვ.270-273//.

http://newanalyze.com/cultures/show/663

Pictorial Art | This is Armenia
Крестоносец XX века: Посвящается Каро Кахкеджяну
06/26/2013

Каро Кахкеджян родился в 1962 году в сирийском городе Алеппо в семье Айка и Анаит Кахкеджянов. С давних времен род Кахкеджянов играл важную роль в политической и экономической жизни города Аданы (столица Киликии), корни со стороны матери из древнего города Муш (Западная Армения). Дедушка Каро со стороны отца был одним из телохранителей легендарного Драстамата Кананяна (Дашнак Дро), родственники со стороны отца также участвовали в освободительном движении. Глава семьи Айк Кахкеджян был влиятельным бизнесменом на Ближнем Востоке, но большую часть времени провел вдали от семьи, руководя алюминиевым заводом в Нигерии. В мае 1970 года, семья Кахкеджянов перебирается в столицу соседнего Ливана - город Бейрут. В том же году мать отправляет юного Каро в среднюю школу Бурудж-Хаммуда (примеч. самый крупный армянский квартал в Бейруте). Уже в школе проявились таланты будущего героя, он делал успехи в математике и особенно преуспел в иностранных языках. В июне 1980 года юный выпускник по настоянию отца отправляется в немецкий Франкфурт, где поступает на факультет механики и машиностроения. Параллельно он посещает курсы иностранных языков: по окончанию университета Каро, помимо армянского, свободно владел арабским, курдским, английский, немецким, турецким и итальянским языками.

После учебы, он включается в семейный бизнес. Более года молодой выпускник управлял представительством завода в Лондоне. Дела шли в гору, и Айк Кахкеджян открыл представительство в городе Фресно, штата Калифорния, США. Увидеть этот город было мечтой молодого Карапета, который хотел воочию увидеть своих соотечественников, живущих по ту сторону океана. Бизнес отнимал у него много времени, но он каждый день посещал мероприятия, которые проводились в армянском культурном центре. Так, на одном из патриотических вечеров, организованных Армянской Молодежной Федерацией, Каро Кахкеджян познакомился со своим другом Шаге Аджемяном, который будет с ним плечом к плечу бороться за свободу Арцаха. Вплоть до 1988 года Каро Кахкеджян и его друзья активно участвовали в жизни диаспоры: проводили летние лагеря для молодежи, арендовали спортзалы, где юноши от 10 лет могли заниматься различными боевыми единоборствами.




Во время землетрясения в Спитаке, семья Кахкеджянов выделила огромные средства на преодоление последствий этой ужасной трагедии. Более того, сам Каро вместе с армянскими добровольцами из США непосредственно отправились в Советскую Армению, чтобы оказать помощь своим братьям и сестрам. Выносливые армянские юноши из разных уголков мира день и ночь разбирали завалы, помогали мед.персоналу, обеспечивали доставку гуманитарных грузов. Не успела эта рана, как враги решили нанести удар по самому сердцу армянского народа – Арцаху. «Сердце армянского народа будет биться лишь в том случае, если Арцах будет освобожден» - был убежден легендарный федаин. Отряд, костяк которого составили американские армяне, получил название «Крестоносцы». «Каро решил создать особый отряд из волевых и благородных фидаинов – хачакирнеров, которые хорошо осознавали, что идут в бой за правое дело. Отряд получил название – «Крестоносцы». Крестоносец - это воин, хранитель и защитник тех святынь, которые даны свыше Богом, защитник Родины, земли, в которой покоятся предки» - объясняет причину выбора подобного названия Шаге Аджемян.
В отряде «Крестоносцы» сражались не только сыны Армении с различных уголков мира, но и белорусский федаин Сергей Серов, приехавший сражаться за свободу сокровищницы христианского мира – святого Арцаха. Отряд блестяще и без потерь прошел свое первое боевое крещение, разгромив 1 июня 1992 года вражеский отряд неподалеку от Ванка. В последующем отряд выполнял сложнейшие задания, имеющие важнейшие важнейший стратегический характер. Под командованием Каро Кахкеджяна отряд провел более двадцати успешных операций в Лачинском Мардакетском направлениях. «Будьте христианами, сражайтесь как львы» - не уставал повторять Спитак Арч Каро. Кстати, свое прозвище «Спитак Арч» (Белый Медведь) получил из-за своей безграничной выносливости и трудолюбию. Из воспоминаний его соратника Санасара: «Он был не только вынослив, но и интуиция у него была природная, стопроцентная. Кроме того его позывной был «Спитак Арч». Когда речь заходила о политике, командир резко останавливал своих бойцов: «Мы воины, политика не для нас. У нас нет партии, наша партия – наша Родина. Мы выполняет свой долг воинов, защитников, мы должны быть храбры и с честью защищать землю наших предков. Политика – дело грязное и оно не для нас». Неудивительно, что на знамении отряда было написано: «Моя партия – это Моя Родина».

После ряда успешных операций, враги с ужасом встречали новость о том, что приближаются «Крестоносцы». «В 1992 году в Баку вышла газета, в котором говорилось о том, что отряд из американских армян, оснащенных современным вооружением, является главной угрозой для нашей безопасности» - рассказывает крестоносец Шаге Аджемян. И действительно, всю мощь армянских крестоносцев на себе испытали не только азербайджанские отряды, но и турецкие, чеченские и афганские наемники. В июне 1993 года отряд прибыл в Мардакерт, для выполнения сложнейшей операции – овладеть позициями противника на горной высотке вблизи села Магавуз. Отряд из девяти человек более недели вел неравный бой с противником, который имел не только численное превосходство, но и находился в удобной, с точки зрения военный тактики, конфигурации.

Наконец, 26 июня крестоносцам удалось отбросить противника с позиций и занять их с целью дальнейшей обороны. Для поддержания обороны отряду была необходима поддержка. Шли часы, поддержку отряд не получал, чем и воспользовались враги, которые начали вести прицельный огонь по армянским позициям. Бесстрашный командир в одиночку взял гранатомет и попытался заглушить пулеметчиков, однако, получил смертельное ранение. Казалось бы, со смертью Каро, позиции будут потеряны, однако бойцы отряда обороняли позиции более пяти часов, пока на помощь не подоспел специальный отряд «Шуши» под командованием Жирайра Сефиляна, который завершил разгром азербайджанских отрядов. Смерть Каро Кахкеджяна стала поистине всенародной скорбью, попрощаться с легендарным крестоносцем, поимо родственников и друзей, приехали высокопоставленные деятели из армянских организаций по всему миру. Армянский крестоносец похоронен в святом военном кладбище «Ераблур».

Галстян Арег

«time to analyze» - politics, society, and ideas

No comments:

Post a Comment