თედო ბექიშვილი, დონ კიხოტის მონატრება

          
         «ნუთუ აღარა ხარ უკვე არსად,
         მიწა დასტოვე და ცადა ხარ...
         ხშირადა ვხედავ სანჩო პანსას,
         შენ კი, ლამანჩელო, სადა ხარ?
         სადა ხარ უბადლო ტრუბადურო,
         გზას სად გაჰყოლიხარ საგვიანოს?
         ქვეყანას რაზე დაემდურე
         რაინდო მწუხარე სახიანო...
         სანჩო კარგად უვლის გუბერნიას,
         რომ არ გადასუქდეს-მარხულობს;
         რბილი ქვეშაგები უფენია,

გიორგი შარვაშიძე

ვარადა

განგებავ! ამას ნუ მიწყენ

ვერ გადავგვარდე გვარადა,

ხანდისხან დავიღუღუნო

მამაპაპური ვარადა.

იგი ღუღუნი-სიმღერა

არ არის გასახარადა,

ის არის მძიმე მოთხრობა

გულისა სატკივარადა.

ისა ჰგავს დედის საფლავზედ

ობლისა მოთქმას მწარადა,

კვნესის და კვნესის, ქვითინებს

მტირალის ჩვილის გვარადა.

უბნობს თუ ვითა ცხოვრება

ათასის წლისა წყნარადა

ერთბაშად, ერთის მობერვით

სულ წარხვეტილა ქარადა!

ზოგჯერ გიჟურად შეჰკივლებს

ბედისა სამუქარადა.

ეტყვის: მარტოკა დამაგდე

ნაწყვეტად, ნაიხარადა;

მიკვირს საწუთროს ვნებანი

ვის ჰფხვრიან, ვის სახმარადა,

და მსგავსსა ბოროტებასა

ყურსა არ უგდებს ცა რადა!

განგებავ! გვედრებ ნუ მიწყენ,

თუ რომ შეგჩივი მარადა,

ხანდისხან დავიღუღუნო

ვაი და ვაი ვარადა!

1866 წელს აფხაზთა დიდი აჯანყების დროს ( ისინი რუსეთის იმპერიალისტური პოლიტიკის წინააღმდეგ გამოვიდნენ) აჯანყებულების მიერ აფხაზეთის მთავრად არჩეული გიორგი მიხეილის ძე შარვაშიძე-სახელგანთქმული ქართველი პოეტი,მოღვაწე,დრამატურგი და პუბლიცისტი. ეს ერთდროულად აფხაზი და ქართველი მოღვაწე ( ყველაფერთან ერთად ის აფხაზეთის უკანსკნელი და რომანოვების მიერ გადაყენებული მთავრის,მიხეილის შვილი იყო,უდავოდ არდასავიწყი პიროვნებაა.ესაა მისი ლექსი "ვარადა" ( ის წერდა როგორც წესი პირველ რიგში ქართულად და შემდეგ რუსულად).