February 1, 2012

მიწის და ცის გარეშე ცაში შეკიდული ალექსანდრ ბლოკი:

უზნეო, ურჯულო და აღვირახსნილ სამყაროში მოხვედრილი ნიჭის უბედურება.



“მე მინდა გითხრა სამძიმარი,
რომ ბლოკი მოკვდა!
ხანდახან ჩუმი და მძინარი
მეცა ვარ ბლოკთან.
ჩამოდი ჩემთან, მე მგონია
ვიქნებით დები:
თუ პეტერბურგის აგონია
გიყვარს… და ვცდები.

რა უქნა პოეტს რევოლუციის მუსიკის სმენამ...

ბლოკმა პოემა "თორმეტი" 1918 წელს დაწერა. ეს იყო საშინელი დრო, გავლილია ომის ოთხი წელი, თებერვლის რევოლუციის თავისუფლების განცდა, ოქტომბრის გადატრიალება და ბოლშევიკების ხელისუფლებაში მოსვლა. ბლოკის წრის ინტელიგენტებმა, ყველა ეს მოვლენა განიცადეს როგორც ეროვნული ტრაგედია, როგორც რუსული მიწის დაღუპვა. 

ამ ფონზე თვალშისაცემ კონტრასტად გამოიყო ბლოკის პოემა. პოეტის ბევრმა თანამედროვემ ის არა მარტო მოულოდნელობად, არამედ მკრეხელობადაც კი აღიქვა. როგორ შეეძლო მშვენიერი მანდილოსნის მეხოტბეს "პუტკუნასიფათიან" კატიაზე ლექსების დაწერა?

როგორ შეეძლო რუსეთზე ემოციური ლირიული ლექსების ავტორს, რუსეთისთვის საშინელ დღეებში დაეწერა სიტყვები:"აბა ვესროლოთ ტყვია წმინდა რუსეთს"?(ძალადობით, ტრადიციული ეროვნული სიწმინდეებისადმი ასეთივე დამოკიდებულებით და სისხლით სავსე დღევანდელობაშიც ღირს ამაზე დაფიქრება. მთარგმნელი)