სტროუბ ტელბოტი:

მამა ბუშს გული ჰქონდა გორბაჩოვისთვის მოსაწონ ადგილას!

"1987 წლის 10 დეკემბერს ამერიკის შეერთებულ შტატებში თავისი პირველი ვიზიტის დასრულებისას მიხაილ გორბაჩოვი გამოვიდა თეთრი სახლიდან,

დაემშვიდობა რონალდ რეიგანს და ვიცე-პრეზიდენტ ჯორჯ ბუშთან ერთად დაჯდა თავისი შავი ლიმუზინი "ზილის" უკანა სკამზე. მანქანა გაგორდა. ენდრიუსის სამხედრო-საჰაერო ბაზისკენ. ცრიდა. და ბუშმა უთხრა გორბაჩოვს რომ მას მოუვიდა იდეა,მაგრამ ურჩევნია რომ გორბაჩოვმა არ თქვას ის რასაც მოისმენს ეხლა. გორბაჩოვმა თავი დაუკრა. 

1988 წლის საპრეზიდენტო არჩევნებამდე დარჩენილი იყო სამი კვირა და ვიცე-პრეზიდენტი უკვე ატარებდა აქტიურ კამპანიას რათა წარდგენილი ყოფილიყო კანდიდატად რესპუბლიკური პარტიიდან. სენატის ლიდერი მისი პარტიიდან რობერტ დოული კანზასიდან რამოდენიმე გამოკითხვის თანახმად მას წინ უსწრებდა. 

ბუშმა თქვა:" მე მაქვს გაისად არჩევნებში განაეჯვების შანსები. ეხლა დოული ჩანს საშიშ მოწინააღმდეგედ,მაგრამ მგონია რომ რესპუბლიკელები მე ამირჩევენ. თუ ამირჩევენ,და მე ვფიქრობ რომ ამირჩევენ, იცოდეთ რომ მე მინდა ჩვენი ურთიერთობების გაუმჯობესება".

      

ბუშმა თქვა რომ რონალდ რეიგანის დროს ვიცე პრეზიდენტობისას, 7 წლის მანძილზე მას უხდებოდა თავისი ზომიერი შეხედულებების დამალვა. 

 მან ახსნა რომ რეიგანის ირგვლივ არიან "საშინელი მკვლელი ინტელექტუალები" რომლებიც სიხარულით იტყვიან იმას რომ ვიცე-პრეზიდენტი გულის სიღრმეში ლიბერალია. 

ამიტომ 1988 წლის კამპანიისას მას მოუწევს არჩევისთვის სასარგებლო რამეების ლაპარაკი და რომ ბატონმა გორბაჩოვმა არ უნდა მიაქციოს ამას ყურადღება //ანუ უნდა იცოდეს რომ ბუში პოლიტიკური ანგარიშით იტყუება,თარგმნელი//,

გორბაჩოვმა თქვა რომ ყველაფერი ესმის.

  გორბაჩოვი მრავალი წლის შემდეგ გაიხსენებს ამ საუბარს და იტყვის რომ ეს იყო მისი ყველაზე მნიშვნელოვანი საუბარი ჯორჯ ბუშთან.

შემდეგო 4 წლის მანძილზე  საბჭოთა ლიდერის უახლოესი თანაშემწეები ჩიოდნენ რომ ბუში კოჭს უგორებს რესპუბლიკელ კონსერვატორებს,მაგრამ გორბაჩოვი ახსენებდა მათ საუბარს ლიმუზინში და ამბობდა: "ნუ ღელავთ.მას გული იქა აქვს სადაც უნდა ჰქონდეს,"

 ცხოვრების პირველი 46 წლის მანძილზე ჯორჯ ბუშს იშვიათად ჰქონდა საქმე საბჭოთა კავშირთან. როდესაც ბუში იყო ელჩი გაეროში 1971-1972 წლებში რიჩარდ ნიქსონის დროს ის თავის საბჭოთა კოლეგა იაკოვ მალიკს ატარებდა ნიუ იორკის ბეისბოლის გუნდის თამაშზე//ეს გუნდი ეკუთვნოდა მის დაქალ ჯოან უიტნო პეისონს//, მაგრამ ამან ბევრი ვერაფერი შეცვალა ორი ქვეყნის ურთიერთობაში. 

როდესაც ბუში იყო დაზვერვის ცენტრალური სამმართველოს დირექტორი ჯერალდ ფორდის ადმინისტრაციაში განმუხტვის კონსერვატულად მოაზროვნე კრიტიკოსები და ამერიკის შეიარაღების მომხრეები სამმართველოს ბრალად სდებდნენ იმაში რომ ის ჯეროვნად არ აფასებდა საბჭოთა კავშირიდან მომდინარე საფრთხეს. ბუში კი არ იცავდა თავისი ხელქვეით პროფესიონალ მზვერავებს და ცდილობდა მარჯვენა ფრთის დამშვიდებას. მან წამოაყენა დაზვერის ცენტრალური სამმართველოსთვის გარეშე ხალხისგან შემდგარი სამეთვალყურეო კომისიის შექმნა და ამ გარეშე ხალხს მისცა საბჭოთა კავშირის შესახებ  საიდუმლო და ზესაიდუმლო დაზვერვით მასალის ნახვის საშუალება.          

 

როგორც მოსალოდნელი იყო კომანდა ბ-დ წოდებულმა ამ ჯგუფმა თქვა რომ დაზვერვის ცენტრალური სამმართველო მეტისმეტად რბილია საბჭოთა კავშირის მიმართ და შეუერთდა შეიარაღების ახალი ამერიკული პროგრამის მომხრეთა ჯგუფს.  ბუშის ერთ-ერთი თანაშემწე დაზვერვაში ამბობდა რომ ბუში არასოდეს ლაპარაკობდა გარკვეულად სტრატეგიული მნიშვნელობის მონაცემების განხილვისას. მისი მთავარი ამოცანა იყო სხვადასხვა თვალსაზრისის შერიგება..."

// ანუ ამერიკის მთავარი მზვერავისთვის და პრეზიდენტობის კანდიდადისთვის უმთავრესი იყო პრეზიდენტად გახდომა და ის გორბაჩოვს უპატაკებდა რომ გაპრეზიდენტებისთანავე დაიწყებდა მისი მოსაწონი პოლიტიკის გატარებას,მთარგმნელი. ესაა ნაწყვეტი მაიკლ რ.ბენშლოსის  და სტროუბ ტელბოტის წიგნისა  "გორბაჩოვის საიდუმლო შეთანხმებები ამერიკელებთან"//.

                                                                                            

  В начале 1989 года мы задумали написать книгу, посвященную отношениям между Соединенными Штатами и Советским Союзом в последующие три года. Никто не мог тогда предвидеть, что в наше повествование войдут рассказы о таких событиях, как освобождение Восточной Европы, роспуск Варшавского пакта, прекращение деятельности советской коммунистической партии, смерть Советского Союза и окончание "холодной войны".

         В начале работы над книгой мы опросили многих американских и советских официальных лиц, согласятся ли они регулярно встречаться с нами и рассказывать о том, что происходило внутри их правительств, а также между двумя правительствами; многие согласились при условии, что мы не будем называть их имена. Таким же образом мы договорились и с официальными лицами других стран НАТО и Варшавского пакта.

         Свыше трех лет мы поддерживали постоянную связь с нашими "источниками" в Вашингтоне, Москве и в нескольких европейских столицах. Мы встречались с ними иногда через несколько дней - а порой даже через несколько часов - после совещаний за закрытыми дверями, переговоров, телефонных разговоров и прочих обменов мнениями, происходивших по дипломатическим каналам и описанных на этих страницах. Информация, которую мы получили, воспроизводилась не по памяти, а часто по записям основных моментов разговора, по памятным запискам о беседах, телеграммам и другим документам. Мы цитируем дословно лишь в тех случаях, когда наши "источники" непосредственно присутствовали при том, о чем говорилось. По возможности мы перепроверяли информацию о каждой встрече, беседе или эпизоде.

         Многие из наших "источников" должны остаться анонимами, поэтому мы не можем воздать им здесь должное, но наша благодарность не знает границ.

         И наконец, мы признательны всем членам наших семей, которым в течение четырех лет пришлось жить с этим проектом. Девин и Адриан Тэлботт проявили активный интерес к этому делу и мирились с занятостью отца. Наши жены - Афсанэ и Брук - поощряли наше сотрудничество, даже когда это осложняло семейные отношения. Они также читали большие разделы рукописи на различных стадиях работы и давали нам необходимые советы. По этим и многим другим причинам эта книга посвящается им.

         Майкл Р. Бешлосс, Строуб Тэлботт

http://www.x-libri.ru/elib/bestl000/index.htm

Бешлосс Майкл, Тэлботт Строуб

    ПРОТОКОЛЫ ТАЙНЫХ СОГЛАШЕНИЙ ГОРБАЧЕВА С АМЕРИКАНЦАМИ

"ЭТОТ НОВЫЙ МАЛЫЙ - МИХАИЛ ГОРБАЧЁВ"

        В четверг, 10 декабря 1987 года, по окончании своего первого визита в Соединенные Штаты, Михаил Горбачев вышел из Белого дома, попрощался с Рональдом Рейганом и сел на заднее сиденье своего черного лимузина "ЗИЛ" вместе с вице-президентом Джорджем Бушем.
         Машина покатила по дороге, ведущей от Белого дома, под мелким дождем, направляясь на военно-воздушную базу Эндрюс, и Буш сказал Горбачеву, что ему пришла одна идея, но он предпочел бы, чтобы Горбачев не оглашал того, что он сейчас услышит. Горбачев кивнул.
         Хотя до начала президентских выборов в 1988 году оставалось еще три недели, вице-президент уже вовсю вел кампанию за то, чтобы быть выдвинутым кандидатом от республиканской партии. Лидер сената от его партии Роберт Доул из Канзаса, по данным нескольких опросов общественного мнения, опережал его.
         Буш сказал: "Есть немало шансов, что я выиграю на президентских выборах в будущем году. Сейчас Доул выглядит весьма опасным соперником, но я думаю, что республиканцы выдвинут меня. Если меня выберут, - а я думаю, что выберут,- знайте, что я хочу улучшения наших отношений".
         Буш объяснил, что за семь лет на посту вице-президента при Рональде Рейгане ему приходилось держать свои умеренные взгляды при себе. Он пояснил, что Рейгана окружают "отпетые убийцы-интеллектуалы", которые будут счастливы ухватиться за любое доказательство того, что вице-президент в глубине души - либерал. Поэтому во время кампании 1988 года ему придется делать и говорить многое с таким расчетом, чтобы быть избранным. Господин Горбачев не должен обращать на это внимания.
         Горбачев ответил, что все понимает. Много времени спустя, вспоминая этот разговор, он скажет, что "это была самая важная из всех наших бесед с Бушем". На протяжении последующих четырех лет всякий раз, как ближайшие помощники советского руководителя жаловались, что Буш потворствует республиканским консерваторам, Горбачев напоминал им о беседе в лимузине и говорил: "Не волнуйтесь. Сердце у него там, где надо".
         За первые сорок шесть лет жизни Джордж Буш лишь изредка имел дело с Советским Союзом. Когда Буш был послом в ООН в 1971-1972 годах при Ричарде Никсоне, он возил своего советского коллегу Якова Малика на игру нью-йоркской бейсбольной команды (принадлежавшей его приятельнице Джоан Уитни Пэйсон), но это мало что изменило в дипломатических отношениях между странами.
         Когда Буш был директором ЦРУ в администрации Джералда Форда, консервативно мыслящие критики разрядки и сторонники вооружения Америки обвиняли Управление в том, что оно систематически недооценивает военную угрозу со стороны СССР. Вместо того, чтобы стать на защиту профессионалов-разведчиков, которыми он руководил, и защитить Управление от нажима со стороны политиканов, Буш постарался утихомирить правое крыло. Он предложил создать комиссию из людей, не имеющих отношения к ЦРУ, которая наблюдала бы за методами работы Управления. Он открыл этим людям доступ к секретным материалам и санкционировал подготовку ими доклада с оценкой сверхсекретной разведывательной информации ЦРУ о различных сторонах деятельности Советского Союза.
         Как и следовало ожидать, эта группа, названная Командой Б, объявила, что ЦРУ проявляет излишнюю мягкость к СССР, и присоединилась к всевозраставшему хору голосов, призывавших к новой американской программе вооружения. Один из помощников Буша в ЦРУ вспоминает, что его начальник, "рассматривая данные стратегического значения, никогда не высказывался определенно. Главной его заботой было попытаться примирить различные точки зрения... Он из тех, кто берется за разрешение проблем". Буш как-то сказал: "Решите же эту чертову проблему. Если для этого нужна Команда Б, используйте ее".