საბჭოთა დემოკრატიის ხრიკები-კავკასიურ ქურთისტანზე:

საბჭოთა დემოკრატიის ტანცი-მანცები საქართველოს მეზობლად, კავკასიის არევის ტექნოლოგიიდან 

http://www.pukmedia.com/Chap_ChepBoRast.aspx?Ziman=RU&Jimare=155

საბჭოთა დემოკრატიას კიდევ აქვს ბევრი იარაღი კავკასიის ასარევად და დასასისხლიანებლად. აი ერთ-ერთიც - კავკასიის წითელი ქურთისტანი:

გორბაჩოვის მიერ უკვე კარგა მაგრა დემოკრატიზებული საბჭოთა კავშირის იუსტიციის სამინისტრომ 1991 წლის 27 მარტს რეგისტრაციაში გაატარა სრულიად საკავშირო ქურთული ასოციაცია იაკბუნის წესდება და ამით იურიდიულად დაადასტურა რომ კავკასიური ქურთისტანი უკანონოდაა ლიკვიდირებული და ის უნდა აღდგეს კონსტიტუციური გზით. ყურადღება მიაქციეთ რომ ეს ხდება მსოფლიოს ერთ-ერთი უძველესი ქვეყანა საქართველოს სტალინის მიერ შექმნილ ოხრობად, მცირე და მოსასპობ იმპერიად გამოცხადების შემდეგ.

საბჭოთა დემოკრატების თამაშებიდან:
http://armenianhouse.org/zolyan/nf-ru/karabakh/appendix.html

Сурен Золян

НАГОРНЫЙ КАРАБАХ: ПРОБЛЕМА И КОНФЛИКТ

ПРИЛОЖЕНИЕ

1. АНДРЕЙ САХАРОВ О НАГОРНОМ КАРАБАХЕ

"ღრმად პატივცემულო მიხაილ სერგეევიჩ! მე გადავწყვიტე მოგმართოთ ეხლა ყველაზე მწვავე ორი ეროვნული საკითხის თაობაზე. ეს საკითხებია ყირიმის თათრების ყირიმში დაბრუნების და მთიანი ყარაბაღის და სომხეთის გაერთიანების უფლება.

ორივე შემთხვევაში ლაპარაკია ჩვენი ქვეყნის ხალხების წინააღმდეგ ჩადენილი უსამართლობის გამოსწორებაზე.

მთიანი ყარაბაღის ავტონომიური ეროვნული ოლქი 1923 წელს შეუერთეს აზერბაიჯანის საბჭოთა სოციალისტურ რესპუბლიკას".


აი ასეთი ბომბი ისროლა ლავრენტი ბერიას დავალებით საბჭოთა ბირთვული იარაღის შემქმნელმა და ამით გააკადემიკოსებულმა ანდრეი სახაროვმა,სწორედ იმან ვინც მსოფლიოს ერთ-ერთი უძველესი ქვეყანა საქართველო გამოაცხადა სტალინის მიერ შექმნილ ოხრობად,მოსასპობ მცირე იმპერიად!!!

Глубокоуважаемый Михаил Сергеевич! Я решил обратиться к Вам по двум наиболее острым в настоящее время национальным вопросам: о возвращении крымских татар в Крым и о воссоединении Нагорного Карабаха и Армении. В каждом из этих случаев речь идет об исправлении несправедливости в отношении к одному из народов нашей страны. Автономная национальная область Нагорный Карабах была присоединена к Азербайджанской ССР в 1923г.

1988 წელს დაშნაკოდემოკრატმა სომხებმა მოითხოვეს ყარაბაღის შეერთება სომხეთთან და დაიწყო პროვოკაციები. 1988 წლის თებერვლის დასაწყისში დაშნაკოდემოკრატმა სომხებმა გარეკეს კაფანის რაიონის აზერბაიჯანელები. ამის საპასუხოდ პატრიოტმა აზერბაიჯანელებმა სუმგაიტში შთამბეჭდავად დაარბიეს სომხები. იგივე მოხდა ბაქოში,განჯაში და სხვა ქალაქებში.

და გაგრძელდა..აზერბაიჯანიდან გარეკეს 350 ათასი სომეხი და სომხეთიდან გარეკეს 200 ათასი აზერბაიჯანელი და ბარემ 20 ათასი მაჰმადიანი ქურთიც.

ყარაბაღში დაიწყო ასე ვთქვათ ადგილობრივი მნიშვნელობის ომები. სომეხ-აზერბაიჯანელთა შეტაკებების გაჩერება ვერ ხერხდებოდა.

გენიოსმა საბჭოთა დემოკრატებმა //მათ მიერვე გაჩაღებული, გაიხსენეთ აკადემიკოსი სახაროვის და ელენა ბონერის კონსტიტუციის პროექტი და ტანცი-მანცები// სრულმასშტაბიანი ომის თავიდან ასაცილებლად გადაწყვიტეს 1923 წლის სტატუს-კვოს აღდგენა,ე.ი. სომხეთსა და აზერბაიჯანს შორის ავტონომიური ქურთისტანის აღდგენა.
გორბაჩოვისა და მისი გენიოსების აზრით ეს იყო მათ მიერვე გაჩარებული ომის თავიდან აცილების ერთადერთი საშუალება.

1991 წლის მაისში საბჭოთა კავშირის პრეზიდენტის თანაშემწეებმა რევენკომ და პრიმაკოვმა დაპატიჟეს ყველა რეგიონის წარმომადგენელი ქურთები,13 კაცი.

დაპაიჟებულ ქურთებს მათ მოახსენეს რომ პრეზიდენტმა გორბაჩოვმა გადაწყვიტა ავტონომიური წითელი ქურთისტანის აღდგენა.

ამავე დროს მათ შეკრებილ ქურთებს სთხოვეს ქურთებს შორის ავტონომიის გამოცხადებისთვის საჭირო მოსამზადებელი სამუშაოს და ახსნა განმარტების გატარება.

ე. ი. საბჭოთა დემოკრატიამ სამკვდრო-სასიცოხლოდ წაკიდა ერთმანეთს სომხები და აზერბაიჯანელები და ეხლა მოინდომა ამ დაკა-დაკაში ქურთების ჩართვაც.

ხაზგასმით ვამბობ რომ ქურთი ხალხი არის მსოფლიოს ერთ-ერთი უძველესი,გულუხვი,სოლიდარობის და ძმობის ფასის მცოდნე ვაჟკაცი ხალხი. ანდროპოვის წიწილები აპირებენ ამ ხალხის დაუფიქრებელი ელემენტების თავის იარაღად გამოყენებას და ფრთხილად.

საბჭოთა დემოკრატიის სიმპატიით მოსარგებლე ქურთი დემოკრატები აი ასე წარმოადგენენ მოკლედ კავკასიის და წითელი ქურთისტანის ისტორიას:

შედადიდები - ქურთული სახელმწიფო კავკასიაში, არაბული ხალიფატის დაშლის პერიოდში, 951 წლიდან მან მემკვიდრეობით დაიმკვიდრა პროვინცია არმინიის //დედაქალაქი ქ. დვინი// ვალის თანამდებობა.

967 წლიდან შედადიდები ასევე მართავდნენ არანის პროვინციაში//დედაქალაქი განჯა//. ეს პროვინცია ადრე ადმინისტრატიულად ემორჩილებოდა პროვინცია არმინიას არაბ ველიებს. სელჩუკების მიერ ამიერკავკასიის დაპყრობის შემდეგ შედადიდები იქცნენ მათ ვასალებად და 1072 წელს ვასალურ სამფლობელოდ მიიღეს ანისის ბაგრატიდთა სამეფო. შეიქმნა ანისის საამირო.

მეათე საუკუნის შუა ხანებში სალარიდთა ხელისუფლების ქვეშ მყოფი განჯა იქცა შედადიდთა ქურთული დინასტიის დედაქალაქად.

ფადლუნ პირველის მმართველობაში//895-1030// განჯა კიდევ უფრო განმტკიცდა. შედადიდებმა აქ ააგეს სიმაგრე,სასახლეები,ხიდები,ქარვასლები და დაიწყეს ფულის მოჭრა. ქალაქის ირგვლივ ააგეს ახალი უფრო მტკიცე და ძლიერი სიმაგრე. 1063 წელს შეიქმნა განჯის სახელგანთქმული კარი.

განჯას დიდ ცენტრად გადაქცევასთან ერთად ფართოვდებოდა მისი ტერიტორიაც. იგებოდა ახალი სავაჭრო-სამრეწველო კვარტალები. მისმა აბრეშუმმა და ნაკეთობებმა დაიმსახურა როგორც ადგილობრივი ისე საზღვარგარეთის ბაზრების სიმპატიები.

ცნობილია რომ ისლამის სამყაროს ჯვაროსნებისგან დამცველი სახელგანთქმული ქურთი მმართველი სალაჰადინ აიუბი//სალადინი// გამოსული იყო რავადის ტომიდან.
დიდი სარდლის პირადი მდივანი ბახაედდინ იბნ შედდადი წერდა რომ სალაჰადინის მამა დაიბადა დვინში.

სალაჰადინ აიუბის კიდევ ერთი თანამედროვე იბნ ელ ესირი თავის ისტორიულ თხზულებაში შემდეგნაირად წერს დვინის ადგილმდებარეობაზე:

"სალაჰადინის მამა-პაპა აზერბაიჯანში არსებული დვინიდან გადასახლდნენ ერაყში მუჯაჰადინ ბაჰრუზთან და ამ უკანასკნელმა სალაჰადინის მამა დანიშნა ტიკრიტის სიმაგრის გამგედ".

სალაჰადინის მამა დვინიდან იყო და აიუბიდები და შედადიდები რავავიდების დინასტიიდან იყვნენ რაც გვაფიქრებინებს რომ ისინი შეიძლება ნათესავები ყოფილიყვნენ. ჩვენ აღვნიშნეთ რომ შედადიდებიც დვინიდან იყვნენ.

ცნობილია ისიც რომ დიდი აღმოსავლელი პოეტი-მოაზროვნე ნიზამი განჯელის დედა,რომელმაც მთელი ცხოვრება განჯაში გაატარა, ასევე იყო რავადის დინასტიიდან. ნიზამი განჯელი თავისი პოემა "ლეილა და მაჯნუნის" შესავალში წერს რომ დედამისი იყო ქურთი მბრძანებლის ასული.

შედადიდთა თითქმის მთელ ამიერკავკასიაზე გავრცელებული ბატონობა გრძელდებოდა 113 წელს. ამ წლებში შედადიდები ძირითადად მართავდნენ არანში, ნახიჭევანში, განჯაში, ბარდაში, დუბეილში და ბაილაკანში.
-----------------------------------------------------------------------------------------

ცნობისთვის: აზერბაიჯანის საინფორმაციო სააგენტო Vesti.az-მა გაავრცელა ბაქოს სახელმწიფო უნივერსიტეტის და კავკასიურ კვლევათა ცენტრის წამყვანი ექსპერტი იუნის ნასიბლის აზრი დავით გარეჯის სამონასტრო კომპლექსის შესახებ. ექსპერტის თქმით კომპლექსის ზოგი მონაკვეთი არის ალბანური ხუროთმოძღვრების ძეგლები.
იუნის ნასიბლის აზრით მდგომარეობიდან გამოსვლის საუკეთესო საშუალება იქნება დავით გარეჯის საკამათო ნაწილის საქართველოსთვის გადაცემა იმ შემთხვევაში თუ საქართველო აზერბაიჯანს გადასცემს გელათის მონასტერში დაცულ განჯის კარს.
ექსპერტის თქმით აზერბაიჯანს არაერთხელ მიუმართავს თბილისისთვის აზერბაიჯანელი ხალხისთვის უზარმაზარი ისტორიული მნიშვნელობის მქონე განჯის კარის დაბრუნების თხოვნით.მაგრამ კარი არის საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის საპატრიარქოს საკუთრება და ამ საკითხის გადაწყვეტა შეუძლია მხოლოდ პატრიარქს.

ილია მეორის მდივანმა დეკანოზმა მიქაელ ბოტკოველმა განაცხადა რომ არ დასწრებია არც ერთ შეხვედრას სადაც ლაპარაკი იყო დავით გარეჯის ნაწილის გაცვლაზე განჯის კარიბჭეში,თუმცა რამოდენიმე წლის წინ აზერბაიჯანულმა მხარემ მოინდომა ისტორიული ფასეულობის დაბრუნება.

ისტორიკოსი ჯაბა სამუშიას თქმით განჯის კარები დემეტრე პირველმა ჩამოიტანა 1138 წელს როგორც ნადავლი ქალაქ განჯასთან გამართულ ბრძოლაში გამარჯვების შემდეგ. კარიბჭე დღემდე ინახება მონასტერში.

ოფიციალური თბილისი დუმს.

http://news.ge/ru/news/story/16126-david-garedzhi-ili-gjandzhinskie-vorota
28 Мая 16:32
Азербайджанское информационное агентство Vesti.az распространило интервью ведущего эксперта Государственного Университета Баку и Центра кавказских исследований Юниса Насибли, в котором учёный рассуждает на тему монастырского комплекса Давид Гареджи. По словам эксперта, некоторые участки комплекса являются памятниками албанской архитектуры. Юнис Насибли считает, что наиболее верным путём выхода из сложившейся ситуации будет передача спорного участка Давид Гареджи грузинской стороне в обмен на ворота Гянджи, в Гелатском монастыре. По словам эксперта, азербайджанская сторона неоднократно обращалась к официальному Тбилиси вернуть железные врата, представляющие огромную რეисторическую ценность для азербайджанского народа. Однако ворота являются собственностью Патриархии Грузии и решить этот вопрос может только Католикос-Патриарх Всея Грузии. Секретарь Илии Второго деканоз Микаэл Ботковели в интервью News.ge заявил, что ранее не присутстовал ни на одной встрче, где ставился вопрос об обмене участка Давид Гареджи на ворота Гянджи. Хотя несоклько лет назад азербайджанская сторона озвучила своё желание вернуть историческую ценность. По словам историка Джабы Самушия, Гянджинские ворота привёз Деметре I в 1138 году, как трофей после победы в битве около города Гянджа. Кованые врата до сих пор хранятся в монастыре Гелати. Официальный Тбилиси воздерживается от любых комментариев, сделанных как азербайджанскими, так и грузинскими экспертами.
-------------------------------------------------------------------------------------------

ქურთისტანის უეზდი //ისევე ცნობილია როგორც წითელი ქურთისტანი-ადმინისტრატიული ერთეული აზერბაიჯანის სსრ-ს შემადგენლობაში. არსებობდა 1923-29 წლებში. მისი მოსახლეობის უდიდეს უმრავლესობას ქურთები შეადგენდნენ მაგრამ მას არ ჰქონია ავტონომიური ეროვნულ-სახელმწიფოებრივი წარმონაქმნის სტატუსი.

ადმინისტრატიული დაყოფა
ადმინისტრატიული ცენტრია ქალაქი ლაჩინი //1923 წლამდე ჰქონდა დასახლების სტატუსი, 1926 წლამდე მას ერქვა აბდალიარი//. იყოფოდა ექვს დაირად //ვოლოსტად -ყარაყიშლაღის, ქელბაჯარის, კუბატლის, კოტურლის, კიურდ-განჯას და მურადხანლის დაირებად//.

უეზდში გარეუბნის ქალაქური შენობები და სათავსები არ იყო და ამიტომ წითელი ქურთისტანის პრაქტიკულად ყველა დაწესებულება იყო შუშაში.

1926 წელს უეზდში ცხოვრობდა 51,2 ათასი კაცი,რომელთა 73 პროცენტს შეადგენდნენ ქურთები და 26 პროცენტს აზერბაიჯანელები. საბჭოთა აზერბაიჯანში ცხოვრობდა 41,2 ათასი ქურთი//რესპუბლიკის მოსახლეობის 1,8 პროცენტი//. მრავალი ქურთი გააზერბაიჯანელდა და შეერწყა გაბატონებულ აზერბაიჯანულ კულტურას. უცნობია ეს მოხდა ფიზიკური იძულების შედეგად თუ ეს იყო კულტურათა და ცხოვრების წესის მსგავსების ნაყოფი.

1926 წლისთვის საბჭოთა აზერბაიჯანში მცხოვრები 41,2 ათასი ქურთის მხოლოდ 17 პროცენტი თვლიდა თავის მშობლიურ ენად ქურთულ ენას.

ზოგი მკვლევარის აზრით საბჭოთა აზერბაიჯანის ხელისუფლება ხელს უშლიდა ქურთული ენის სწავლას და ამან გამოიწვია ქურთთა ასიმილაცია.

პირველი ქურთული ანბანი დაიწერა 1924 წელს. ის წარადგინეს საბჭოთა აზერბაიჯანის განათლების სახალხო კომისარიატში...სადაც დაიღუპა კიდეც.

აზერბაიჯანის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ყოფილი პროფესორი ჟუზე თავის კონტრრევოლუციურ გამოსვლაში //1930 წლის დეკემბერი// აღნიშნავდა რომ ინგლისელებმა ბევრი რამ გააკეთეს ქურთებისთვის ერაყში //რაც იქითკენ იზიდავს ქურთებს თურქეთიდან//. მოქალაქე ჟუზე საზიზღარ ცილს სწამებდა საბჭოთა ხელისუფლების ეროვნულ პოლიტიკას. მაგრამ ეს გათავხედებული კლასობრივი მტერი ამავე დროს ამბობდა სიმართლესაც. იმ დროს აზერბაიჯანში არ ყოფილა ქურთული სკოლა მშობლიურ ენაზე.

ისტორია
ქურთისტანის ოკრუგი,1930
სახელი ქურთისტანი რეგიონის მიმართ პირველად გამოიყენეს 1921 წელს //ორი წლით ადრე ქურთისტანის უეზდის შექმნამდე//.

1923 წლის 16 ივლისს საბჭოთა აზერბაიჯანის ცენტრალური აღმასრულებელი კომიტეტის პრეზიდიუმმა ს.კიროვის ხელმძღვანელობით უკაზით შექმნა ქურთისტანის უეზდი.

გაჩნდა ქურთული სკოლები, თეატრი. ოკრუგებად დაყოფაზე გადასვლისას 1929 წელს ქურთისტანის უეზდი გააუქმეს.

1930 წლის 25 მაისიდან 8 აგვისტომდე არსებობდა ქურთისტანის ოკრუგი ცენტრით ქალაქ ლაჩინში.

თურქეთის პრეზიდენტი მუსტაფა ქემალ ათათურქის ზეწოლით და სტალინთან და ბაგიროვთან საიდუმლო გარიგებების შედეგად წითელი ქურთისტანი ლიკვიდირებული იქნა.

თურქეთის არქივებში არის საბუთები რომ სწორედ საბჭოთა კავშირის ქურთთა სახელმწიფოებრიობამ მოახდინა გავლენა 1930 წლის არარატის აჯანყებაზე.

არარატის რესპუბლიკა, თვითგამოცხადებული ქურთული სახელმწიფო,მდებარეობდა თანამედროვე თურქეთის აღმოსავლეთ ნაწილში.

არარატის აჯანყებას სათავეში ჩაუდგა მოხერხებული სამხედრო ორგანიზატორი ისხან ნური.მან მიიმხრო ტომი ჯელალის ბელადი იბრაჰიმ ჰასკის ძალები ტელოდან. ეს იბრაჰიმ ჰასკი დაინიშნა ადმინისტრაციის უფროსად.

ამით იქმნებოდა მომავალი ქურთული სახელმწიფოს საფუძვლები. აჯანყების ზონაში შემოიღეს ბანდიტიზმის წინააღმდეგ მიმართული მკაცრი კანონები. დაამყარეს კონტაქტები აღმოსავლეთი ქურთისტანის ქურთების ლიდერ სიმკოსთან ირანში.

არარატის რესპუბლიკამ დამოუკიდებლობა გამოაცხადა 1927 წელს,სამხრეთ-აღმოსავლეთი თურქეთის ქურთების აჯანყებათა ტალღის დროს.

1927 წლის ბოქტომბერში სოფელი არარატის ახლოს გამოცხადდა ქურთისტანის დროებით დედაქალაქად. ხოიბუნმა მიმართა დიდ სახელმწიფოებს და ერთა ლიგას. მან ასევე მიმართა დახმარებისთვის ერაყის და სირიის ქურთებს.

მაგრამ ის ვერ მოესწრო დახმარებას. უკვე 1930 წელს არარატის რესპუბლიკა დაემხო თურქეთის ჯარების შეტევის შედეგად.

ანუ ქურთისტანის სხვადასხვა ნაწილში მომხდარი ამბები უზარმაზარ გავლენას ახდენენ ერთმანეთზე.

1937 წელს შუა აზიაში და ყაზახეთში გადაასახლეს საბჭოთა აზერბაიჯანის და საბჭოთა სომხეთის ქურთები. 1944 წელს შუა აზიაში და ყაზახეთში გადაასახლეს საბჭოთა საქართველოს ქურთები,მესხები,მესხეთში მცხოვრები თურქები და ხემშილები.

1991 წლის 27 მარტს საბჭოთა კავშირის იუსტიციის სამინისტრომ რეგისტრაციაში გაატარა სრულიად საკავშირო ქურთული ასოციაცია იაკბუნი და ამით იურიდიულად დაადასტურა რომ კავკასიის ქურთისტანი უკანონოდ იყო ლიკვიდირებული და ის უნდა აღდგეს კონსტიტუციური გზით.

ვ. მუსტაფაევი რეგიონში ჩავიდა ლაჩინის დაპყრობისთანავე.

1992 წლის 9 ივნისს ჩატარდა ერევანიდან რამოდენიმე ავტობუსით ჩასული ქურთების მიტინგი.

ამ მიტინგზე ქურთული განმანთავისუფლებელი მოძრაობის სახელით ვ.მუსტაფაევის თავმჯდომარეობით მიღებული იქნა "დეკლარაცია ქურთული სახელმწიფოებრიობის აღდგენის შესახებ"....

გაეროს კადაწყვეტილებების, გაეროს კანონის 73-ე და 76-ე მუხლების და ეუთოს დასკვნითი აქტის მთავარი დებულებების, ისევე როგორც ქურთი ხალხის ისტორიული წარსულის და მომავალში მის ბედზე პასუხისმგებლობის შესაბამისად.

ისტორიული სამართლის აღდგენის მიზნით ქურთული განმანთავისუფლებელი მოძრაობის და ყოფილი საბჭოთა კავშირის ქურთთა ყველა საზოგადოებრივი-პოლიტიკური ორგანიზაციის დამფუძნებელი კრება აცხადებს ქურთული სახელმწიფოებრიობის აღდგენას ცენტრით ქურთისტანის ყოფილ დედაქალაქ ქალაქ ლაჩინში.

არჩევითი ორგანოების ჩამოყალიბებამდე ხელისუფლების როლს შეასრულებს ქურთული განმანთავისუფლებელი მოძრაობის გამგეობა.

ქურთისტანის მოსახლეობის სრულუფლებიან წარმომადგენელთა საერთო სახალხო არჩევნები ინიშნება 1992 წლის 19 ივლისს.

კრების თავმჯდომარე ვაკილ მუსტაფაევი, 1992 წლის 09 ივნისი,
ქ.ლაჩინი....

П

მერე ეს საკითხი მიაძინეს და მისთვის ხელსაყრელ ვითარებაში საბჭოთა დემოკრატია ალბათ შესძლებს ამ ბომბის აფეთქებას.

Нужно образовать Кавказский Курдистан

Мы должны создать  государство которого у нас отобрали незаконно и мы этого добьёмся последние события на Ближнем Востоке и в мире этому наряду с нашими усилиями будут способствовать.

В данный момент нужно Курдской диаспоры в странах бывшего СССР и всему курдскому сообществу задуматся и прилагать усилия наряду с решением Курдской проблемы как говорят в четырёх частях Курдистана ,хотя их пять частей включая Красный Курдистан ,начать работы восстановлению Красного Курдистана назвать его Кавказским Курдистаном.

Я по этому повод имею уже длительные отношения президентом Красного Курдистана  Вакилем Мустафаевым,думаю уже в третий раз теперь уже окончательно и навсегда создадим Курдистан на Кавказе и объединим все пять частей что будет реализацией тысячелетней великой Курдской мечты Большого Курдистана.Письмо президента Кавказского Курдистана  Вакиля Мустафаева мы передалио президенту России Д.А.Медведеву и президентам Азербайджана и Армении выслали копии ,там ясно написано что Минская группа не разрешит Карабахский кризис а именно восстановления Курдской государственности в прежних границах на Кавказе разрешит этот кризис.

Кратко о истории Кавказского и Красного   Курдистана

Шеддадиды — курдское государство на Кавказе , в период распада Арабского халифата с 951 года наследственно закрепившая за собой должность вали провинции Арминийа со столицей в г. Двин. Начиная с 967 года, Шеддадиды также правили в области Арран со столицей в г. Гянджа, ранее в административном отношении подчинённой арабским вали провинции Арминийа. После завоевания сельджуками Закавказья стали их вассалами и в 1072 году получили в вассальное владение Анийское царство Багратидов, образовав Анийский эмират в  середине X века Гянджа, находившаяся под властью Саларидов, стала столицей курдской династии Шеддадидов. Во времена правления Фадлуна I (895—1030) Гянджа окрепла ещё больше. Шеддадиды построили здесь крепость, дворцы, мосты, караван-сараи и начали чеканить деньги. Вокруг города построили новую, более прочную крепость. В 1063 году были созданы знаменитые врата Гянджи. По мере превращения Гянджи в крупный центр расширялась и её территория, строились новые торгово-промышленные кварталы. Шёлк и изделия из него завоевали симпатии покупателей не только местных базаров, но и зарубежных.

Известно, что знаменитый курдский правитель Салахаддин Аюби, защищавший исламский мир от крестоносцев, был выходцем из племени Раввади. Бахаеддин ибн Шеддад, личный секретарь великого полководца, в своей книге писал что «отец Салахаддина родился в Двине». Еще один современник Салахаддина Аюби, Ибн Ел Есир, в своем историческом сочинении пишет о местонахождении Двина так: «Отец и деды Салахаддина переселились из Двина, находившегося в Азербайджане, в Ирак к Муджахаддин Бахрузу и последний назначил [отца Салахаддина] главой Тикритского крепости» .

То обстоятельство, что отец Салахаддина был уроженцам Двина, а Аюбиды и Шеддадиды оба были из династии Равадидов, дает нам возможность предположить их родственную связь. Мы уже отмечали, что Шеддадиды тоже происходили из Двина. Известно и то, что мать великого восточного поэта-мыслителя Низами Гянджеви, прожившая все свою жизнь в Гяндже, тоже была родом из династии Реввади35. Низами Гянджеви во вступлении в своей поэме «Лейла и Меджнун» писал, что его мать была дочерью курдского повелителя.

Владычество Шеддадидов, распространившееся почти на все Закавказьем, продолжалось 113 лет36. В эти годы Шеддадиды в основном правили в Арране, Нахичивани, Гяндже, Барде, Дубейле и Байлакане.

Курдистанский уезд (также известен как Красный Курдистан, курд. Köpдьстана Сор, азерб. Qizil Kürdistan) — административная единица в составе Азербайджанской ССР, существовавшая с 1923 по 1929 годы. Несмотря на преобладающую долю курдов в населении  статуса автономного национально-государственного образования Курдистанский уезд не имел.

Административное деление

Административный центр уезда — город Лачин (до 1923 года имел статус посёлка, до 1926 года назывался Абдаляр). Делился на 6 дайр (волостей): Каракишлагскую, Кельбаджарскую, Кубатлинскую, Котурлинскую, Кюрд-Гаджинскую и Мурадханлинскую.

Практически все учреждения «Красного Курдистана», за неимением в уезде пригодных городских зданий и помещений, находились в Шуше.

Население

В 1926 году в уезде проживало 51,2 тыс. человек, 73 % которых составляли курды, 26 % — азербайджанцы. Всего численность курдов в Азербайджанской ССР составляла 41,2 тыс. человек (1,8 % населения республики). Многие из них ассимилировались в доминирующую культуру азербайджанцев. Неясно, произошло ли это в результате физического принуждения или естественного результата схожести культур и образа жизни. Известно, что к 1926 году только 17 % из 41,2 тыс. курдов, живущих в Азербайджанской ССР, признавали курдский язык как свой родной. Некоторые исследователисчитают языковую ассимиляцию следствием проводимой властями Азербайджанской ССР политики по созданию неблагоприятных условий для изучения курдского языка:

Первый курдский букварь нами был составлен в 1924 году и представлен в Наркомпрос АзССР, но… там же и погиб. Бывший профессор Аз. Гос. Университета Жузе в своем контрреволюционном выступлении, сделанном им в декабре 1930 года в связи с обсуждением курдского вопроса отделением Ближнего Востока АзГосНИИ, заявил, что англичане многое сделали для курдов в Ираке (что привлекает туда курдов из Турции), но наряду с этой гнусной ложью и клеветой, которой обливал гражданин Жузе национальную политику советской власти, обнаглевший классовый враг говорил классовую правду, отмечая среди своей гнусной клеветы отсутствие в то время в Азербайджане курдской школы на родном языке.

История

Курдистанский округ, 1930

Впервые название «Курдистан» по отношению к данному региону было использовано в 1921 году (за два года до создания Курдистанского уезда

16 июля 1923 г. указом президиума Центрального исполнительного комитета (ЦИК) Азербайджанской ССР под руководством С. Кирова был образован Курдистанский уезд. Появились курдские школы, театр. Курдистанский уезд был упразднен в 1929 при переходе на окружное деление.

С 25 мая по 8 августа 1930 года существовал Курдистанский округ с центром в городе Лачин.

Вскоре из-за давления президента Турции Мастафы Камаля  Ататюрка и тайных договоров с С талином и Багировым ,Красный Курдистан был ликвидирован,в архивах Турции есть документы что именно Курдская государственность курдов СССР имело влияние на Араратское восстание 1930 году.

Араратская Республика — самопровозглашённое курдское государство. Было расположено на востоке современной Турции на территории современного ила Агры. (Агры название турецкой области, является турецким названием Арарата).

Возглавил Араратское восстание Исхан Нури,умелый военный организатор, привлекший силы вождя племени джеляли  Ибрагима Хаски из Телло, который был назначен главой администрации. Тем самымсоздавались основы будущего курдского государства. В зоне восстания быливведены жесткие законы, направленные против бандитизма, налажены контакты с лидером курдов Восточного Курдистана Симко в Иране

Араратская Республика объявила независимость в 1927 году, во время волны восстания среди курдов в юго-восточной Турции. В октябре 1927 года, деревня около Арарата определялась как временная столица Курдистана. Хойбун сделал обращения к великим державам и Лиге Наций, и также послал сообщения другим курдам в Ираке и Сирии, чтобы попросить сотрудничества. Но так и не дождавшись помощи, уже в 1930 году Араратская Республика прекратила своё существование.Так же и из-за Военного наступления Турецких войск.

То есть все события в различных частях Курдистана и  перемены в мире имеют огромно влияние друг на друга.

В 1937 году последовала депортация курдов из Азербайджанской и Армянской ССР в республики Средней Азии и Казахстан. В 1944 году туда же были выселены и курды из Грузинской ССР, депортированные вместе с турками-месхетинцами и хемшилами.

27 марта 1991г. Министерство юстиции СССР, зарегистрировав устав Всесоюзной курдской ассоциации «Якбун», юридически подтвердило, что Кавказский Курдистан ликвидирован незаконно и должен быть восстановлен конституционным путем.

Сразу после захвата Лачина В. Мустафаев приехал в регион. Примерно через месяц – 9 июня 1992 года – прошел митинг курдов, прибывших из Еревана на нескольких автобусах. На митинге от лица курдского освободительного движения (КОД) под председательством В. Мустафаева была принята «Декларация о восстановлении курдской государственности».

-решениями ООН А/41/91 от 4 декабря 1986 г. и 42/93 от 7 декабря 1987 г.;

-статьями 73 и 76 Закона ООН;

-принципиальными положениями заключительного акта СБСЕ;

-историческим прошлым курдского народа и чувством ответственности за его судьбу в будущем;

-намерениями восстановить историческую справедливость,

Учредительное собрание Курдского освободительного движения и всех общественно-политических организаций курдов бывшего СССР

ОБЪЯВЛЯЕТ

1.О восстановлении курдской государственности с центром в бывшей столице Курдистана - городом Лачин.

2.Вся полнота власти до формирования выборных органов возлагается на Правление Курдского освободительного движения.

3.Общенародные выборы полномочных представителей населения Курдистана назначаются на 19 июля 1992 г.

Председатель собрания Вакил МУСТАФАЕВ

09 июня 1992 г. гор. Лачин

Декларация и заявления КОД были прияты единогласно и опубликованы на курдском и на русском языках.

Журналисты, приглашенные армянами в регион, распространили информацию об этом по всему миру.Но сохранить Курдского государство не удалось по различным причинам ,из них не было полного едиство среди Курдов,второе Турция и Иран имели большое негативное влияние в особености Турция и были ряд других причин. Мустафаев позже нашел политическое  убежище в Италии и об этом написал подробно книгу История Кавказского Курдистана оно опубликовано на нашем сайте это его адрес http://pukmedia.com/russi/images/stories/pdf/bookku.pdf

Напомним что с 1988 года по почти 1995 и последующих годов с Кавказских республик,Грузии,Армении и Азербайджана были вынуждены переехать в Россию ,Казахстан,Европу и другие страны сотни  тысяч курдов.

С 1991-92 годов по сей день РПК имеет огромно влияние с положительной страны во всех сферах жизни на Курдов бывшего СССР а так же с 2003 года Региональный Курдистан в Ираке имеет тоже влияние сама же Курдская диаспора в свою очередь на протяжении столетии сумела сохранить свою национальную самобытность за исключением курдов Туркмении и Азербайджана,в этих республиках большая часть курдов систематически ассимилирована,а с положительной стороны курды Армении и Казахстана в патриотическом смысле наиболее развиты.


Османов Рамазан Каримович

Политик

Курдистан
4/1/2013 11:45:00

PUKMedia  © 2013

 http://riya-rast.blogspot.fr/2013/02/RESHITSJA-LI-KARABAHSKAJA-PROBLEMA-BEZ-KURDOV.html

РЕШИТСЯ ЛИ КАРАБАХСКАЯ «ПРОБЛЕМА» БЕЗ КУРДОВ?

Do you like this story?

Курдская поговорка гласит: « Один безумный бросит камушек в колодец, сто мудрецов не смогут его извлечь». Первый «камушек» в курдский колодец бросил русский царь Николай I. После 23 летней бойны против курдских ханства Закавказья, 1 октября 1827 года российские войска под командованием генерал-фельдмаршала Паскевича, штурмом завладела Иреванским крепостью и подчинила себе все курдские ханства. В том же  году хан курдов современного Азербайджана Шеддади Аслан Султан, от имени Нахичеванского хана Наби  Карачолу, курдов Мило и других обратился к Паскевичу с просьбой принять их под покровительство России. (См. АКАК.ч.7,Документ 402, с.453.Эчмиадзин).      Генерал Паскевич испытав силу курдского воина, неоднократно обратился с рапортами к своему царью с просьбой «О дружбе с курдами». (См. АКАК т.7 стр. 774,776 и т.д.). Несмотря на это Николай I, озлобленый на курдов за их упорное сопротивление русским, приказал убрать курдов, а на их земли переселить армян и тюрков шиитов из Ирана и Турции. Эти переселенцы начали резню как курдов, так и друг друга из за курдские земли. Чтобы успокоит армян, российское правительство в 1868 году создала армянскую область. Несмотря на это армянские отряды при поддержки русских казаков совершали опустошительные набеги на тюрков, обосновавшихся в современном Азербайджане. Русские были винуждены согласится на образования Курдского ханства, со столицей в городе Шуша (Карабахе). Это ханство стало «буферной» между армянами и тюрками. Только после этого прекратились набеги армян.      В 1918 году при поддержки русских и турков были образованы Дашнакское правительство армян со столицей в г.Гюмри и Мусаватская республика тюрков. Между ними сохранялся независимое Курдское ханство во главе с ханом Султан Султановым.      В 1920 году большевики образовав Армянскую Советскую республику, передали им город Ереван, которая стала их столицей, а также Азербайджанскую Советскую республику, со столицей в городе Баку, которому по просьбе Ататюрка включили в их состав и Курдское ханство. С ликвидацией курдского ханства, снова началась нападения армян на земли тюрков-азери. Это обстоятельство вынудила большевиков Москвы, восстановит Курдистан между Арменией и Азербайджаном. Однако, курдская автономия восстановленая  7 июля 1923 года, уже не включала в свой состав Карабах. Поэтому ее столицу обозначили город Лачин. В тот же день была создана Карабахская автономная область для армян. Только после этого прекратились армянские нападения на азербайджанские районы.      В 1931 году по просьбе Ататюрка, Сталин ликвидировал Красный Курдистан, к тому времени дашнаки были уничтожены, и опасность со стороны армян была ликвидирована.      Как только началась Горбачевская перестройка и демократия, тут же в феврале 1988 года армяне потребовали присоединения Карабаха к Армени и начались провокации. В начале февраля 1988 года армяне прогнали азербайджанцев Кафанского района. В ответ, 26-27 февраля в Сумгаите было совершено погром армян. После Сумгаита, погромы армян были совершены в Баку, Гандже и других городах. Из Азербайджана были изгнаны 350 тысяч армян. В том же году из Армении были изгнаны 200 тысяч азербайджанцев и 20 тысяч курдов мусульман. В Карабахе начались бои «местного значения». Остановит противосостояние армян с азербайджанцами не удавалось.      В целях предотврашения польномасштабной войны, руководство СССР приняло решение восстановит статус-кво 1923 года, то есть восстановит автономный Курдистан между Арменией и Азербайджаном. Этот шаг был единственным выходом предотврашения войны.      В мае 1991 года помощники президента СССР Ревенко и Примаков, пригласив нас, курдов в количестве 13 человек- представителей всех регионов, сообщили решения президента Горбачева по восстановлению автономного Красного Курдистана. Одновременно просили провести соответствующую разьяснительную работу среди курдов по подготовки к объявлению автономии.      Президент Турции Демирель и руководитель Нахичевана Гейдар Алиев узнав об этом, собрались в Анкаре, где разработали план «Гобла» по недопушения восстановления Курдистана. Согласно этого плана, уже в августе того же года, Азербайджан начал широкомасштабную войну против армян Карабаха, оторванных от Армении. Сразу же с началом войны, Горбачев был снят с должности и СССР развалился. Многие народы мира, особенно курды благодарны Турции, Азербайджану и особенно Армении за развал не только Советского Союза, но и соц.лагеря, которые были главными палачами курдского народа во всех частях Курдистана. 17 мая 1992 года, Народный фронт Азербайджана, под руководством Нахичеванского клана, захватив власть, тут же приказали своим войскам сосредоточеным в Лачине прогнать курдское население, сдать город армянам, для воссоединения Армении с Карабахом. Город-крепость Лачин, столица Красного Курдистана, была сдана армянам без единого выстрела.  Армянские войска через Лачин соединились с опольченцами Карабаха. В дальнейшем оказывая формальное сопротивление отдали армянам все курдские города и районы до Агдама и заключили мир с Арменией. Таким образом Демирел и Алиев предотвратили восстановления Красного Курдистана.      И вот 20 лет и армяне и азербайджанцы обманывая мировое сообщество «доказывают» свои права на оккупированые курдские земли. При этом и те и другие умальчивают о трагедии курдского народа и принадлежности этих земель курдам. Даже Россия, Америка и Франция (члены Минской группы ОБСЕ ) показывают свое бессилие перед коварным планом Николая I. Они боятся произносить слово «курд» , ставя себя в смешном положение, зная, что без решения курдского вопроса,  нет решения Карабахской «проблемы». Не только армяне и азербайджанцы с Минской группой, но и даже мудрецы всего мира не смогут найти решения без участия курдов.      Следовательно война. Россия поддерживая Армению агрессора, не навлечет ли против себя гнев 200 миллионного туркского мира, не считая туркоязычнего Татаристана, Башкурдистана, Кабардино-Балкарию, Дагестан, Алтай и других?. Как будет реагировать на это исламский мир?. Очередная Карабахская война не развалит ли теперь и Российскую федерацию?. Издевательства над курдским народом и осквернения его земель дорого обойдется многим народам. Россия не исключение. Так было во все времена.      Не лучше ли восстановит Курдистан между Арменией и Азербайджаном, хотя бы не ради курдов, а ради установления мира в Закавказье и предотврашения неминуемой катастрофы?. А ведь курдские земли уже 20 лет пустуют,  а народ живет в палатках, питаясь гуманитаркой.        Характерно, что и на Ближнем и Среднем Востоке в курдский «колодец» тоже был «брошен камушек». «Камушек» брошенный безумным Черчилем оказалась более зловещим , чем «камушек» Николая I. Черчил принес неислимые бедствия не только курдскому народу, но и турецкому, персидскому, арабскому и другим народам. Этот дъявол образовал реку кровы, которая течет без остановки уже 96 лет и не видно еще ее конца и края. А ведь при Османах люди жили как братья, богато и счастливо. Что только не придумывали люди для того, чтобы остановит реку кровы. Они создали фашистские партии и организации как  «Серых волков» в Турции, и БААС в Ираке и Сирии, и «Исламский фундаментализм» в Иране и «Аль-Каиду» на Ближнем Востоке, и «Хезбуллах», и «Хамас», и «братьев мусульман» и другие. Истратили сотны миллиарда долларов, уничтожили миллионы, изгнали и выслали еще миллионы курдов,  разбомбили детей химическими  бомбами, уничтожая даже флору и фауну. Заживо закопали в братских могилах десятка тысяч курдских детей и жещин. Курдов назвали бандитами, террористами и эксримистами. Ничего не получается. Не появился в мире еще такой мудрец, чтобы нашел в колодце именно тот «камушек», который Черчил при помощи Сайкс Пико и Лозанны бросил в курдский колодец,  с тем, чтобы остановить реку с кровью и вернуть людям мир и счастье.      Человечество нашли способ уничтожит Гитлера и Сталина, и ликвидировать их идеи и коварные планы. Но идеи указанных двух дъяволов  поставили сотни миллиона людей и ученых всего мира перед сложнейшей задачей. Никто не хочет восстановить справедливость, то есть вернуть курдские земли их хозяевам и установить человечность и демократию среди народов Ближнего и Среднего Востока, а также в Закавказье. Каждому что то или кто то мешает. Те, кто бросили «камушки в курдский колодец» не только были коварными, но и мудрыми людьми. Они учли трусливое человеческое нутро и эгоизм. А может быть у людей не хватает ума?. А может быть мировым «мудрецам» выгоден исламский терроризм и постоянные кровопролития?. Неужели идеи двух мертвецов: Николая 1 и Черчиля важнее чем судьба 50 миллионного курдского народа? Может быть просить Бога, чтобы Он послал на землю мудрого человека?. Иначе добром  все это не кончится. Курды не могут терпеть еще сто лет.